الکساندر اول

الکساندر پاولوویچ رومانف پسر پاول یکم و همسر دومش سوفی دوروتا بود که در 23 دسامبر  سال 1777 میلادی در سن پترزبورگ به دنیا آمد و 1801 میلادی پس از به قتل رسیدن پدرش سلطنت را به دست گرفت.
الکساندر در دوره پر هرج و مرج جنگ های ناپلئونی اداره کشور را به عهده داشت. بزرگترین دستاورد او پیروزی مقابل ناپلئون بود که در سال 1812 میلادی با لشکرش از فرانسه تا مسکو را طی کرده بود تا آن را تصرف کند، اما از روسیه بیرون رانده شد و بعدتر توسط ائتلاف متحدین شکست خورد.
در سیاست خارجی او مواضع روسیه را نسبت به فرانسه در طول 8 سال 4 بار تغییر داد، در جنگ اعتلاف سوم علیه ناپلئون با بریتانیا متحد شد، اما پس از تحمل شکست های گسترده باز هم تغییر موضع داد و با ناپلئون متحد گشت، این اتحاد تا سال 1810 ادامه داشت. در سال 1812 به عنوان یکی از متحدین، صاحب قلمرو هایی در لهستان و فنلاند شد و به همین علت او اولین شاه کنگره ی لهستان و اولین دوک بزرگ روس فنلاند نیز نامیده می شود.
الکساندر در اواخر سلطنت بسیار مستبد و ترسناک شده بود و به بسیار از اقداماتی که شروع کرده بود پایان داد.
او بچه ای نداشت و دو دخترش در کودکی از دنیا رفته بودند، برادرانش هم میلی به امپراتوری نداشتند اما پس از مدتی سر در گمی برادر جوانترش نیکلای سلطنت را به عهده گرفت.
او در دسامبر سال 1825 میلادی در 47 سالگی هنگام سفر به جنوب روسیه از حصبه درگذشت و در روسیه به خاک سپرده شد.
در دوره ی تزاری الکساندر اول روسیه به قدرتی عظیم تبدیل شده بود، هرچند روسیه پس از سلطنت او باز هم کشور گشایی کرد و از نظر جغرافیایی بزرگتر شد اما هرگز به قدرت دوره ی تزار اول باز نگشت.

الکساندر یکم