کویت

کویت با نام رسمی دولت کویت کشوری در منطقه خاورمیانه، در غرب آسیا است که در نهایی ترین نقطه شمال غربی خلیج فارس واقع شده است. این کشور با کشورهای عراق و عربستان سعودی دارای مرزهای خاکی و با ایران از راه خلیج فارس دارای مرزهای آبی می باشد.

کویت با مساحت 17818 کیلومتر مربع، جزو کشورهای کوچک دنیا طبقه بندی می شود؛ اما با همین وسعت کم یکی از تاثیرگذارترین کشورها به لحاظ اقتصای و تجاری به شمار میرود. وجود منابع معدنی و عظیم نفتی و کشف ذخایر گاز طبیعی در کویت از ویژگی های این کشور است. سواحل و بنادر کویت نهایی ترین بنادر خلیج فارس هستند که به دلیل داشتن منابع عظیم نفتی این کشور را از اهمیت ویژه ای برخوردار میکند.

این کشور به شش استان مختلف به نام های حولی، جهرا، عاصمه، فروانیه، احمدی و مبارک الکبیر تقسیم شده است.
پایتخت آن، شهر کویت و شهرهای سالميّه، قلیب الشیوخ و حولی از شهرهای مهم این کشور می باشند. دین بیشتر شهروندان آن، اسلام است. برآورد می شود که 70 درصد از شهروندان کویتی سنی و 30 درصد شیعه هستند. زبان رسمی این کشور عربی است؛ هر چند که برخی اقلیت های قومی و مذهبی نیز در این کشور حضور دارند. بخش قابل توجهی از جمعیت این کشور جزء ساکنان بومی نیستند. چرا که از زمان های بسیار دور مردم بسیاری از کشورهای آسیاسی برای کسب موقعیت های اقتصادی بهتر به کویت مهاجرت کرده اند که درصد قابل توجهی از این مهاجران را ایرانیان تشکیل میدادند؛ این افراد معمولا ساکنین شهرها و استانهای جنوبی کشورمان بوده اند.

تاریخچه

منطقه خلیج فارس از دیر باز تا زمان ظهور اسلام، تحت تصرف امپراطوری های ایران قرار داشت. اعراب پس از ظهور اسلام و تصرف ایران به دست سپاهیان مسلمان، به خلیج فارس دسترسی پیدا کردند پس از ظهور اسلام و تصرف ایران به دست سپاهیان مسلمان، اعراب به خلیج فارس دسترسی پیدا کردند اما پس از تشکیل مجدد سلسله های ایرانی، اعراب به تدریج از سواحل شمالی خلیج فارس رانده شدند اما سواحل جنوبی را کماکان در اختیار داشتند.
در قرن شانزدهم میلادی پرتغالی ها و در طی دو قرن هجدهم و نوزدهم، دولت عثمانی بر این منطقه تسلط داشتند. همچنین انگلیسی ها و هلندی ها نیز در این منطقه حضور و سلطه یافتند و پس از رقابت های شدید میان این استعمارگران، سرانجام انگلیسی با امضای قراردادی در سال 1899 م. بر این منطقه تسلط کامل یافتند. طبق این قرارداد انگلستان به حاکمیت این منطقه شیخ نشین درآمد. انگلستان برای تثبیت قدرت خود، بسیاری از شیوخ منطقه را تحت حمایت و حاکمیت خود در آورد. این وضعیت تا بعد از جنگ دوم جهانی ادامه داشت و وجود چاه های نفت گسترش حضور شرکتهای آمریکایى و انگلیسی در این منطقه را سبب شد. با وقوع دو جنگ جهانی، قدرت انگلستان به تدریج تضعیف گردید تا جایی که انگلستان ناچار شد نیروهای نظامی و پایگاه های خود را خارج کند. اما انگلستان قبل از خروج از منطقه، با هدف حفظ دوستان قدیمی و پایگاه های خود، سعی در استقلال این سرزمین ها و تشکیل کشورهای کوچک در منطقه نمود.بدین ترتیب چهار کشور امارات متحده عربی، کویت، قطر و بحرین در این راستا تشکیل شد.

نام کویت از قلعه ای به نام «کوت» گرفته شده که توسط شیخ برّاک بن غریر آل حمید برای ذخیره اسلحه و آذوقه استفاده می شد. آل حمید از حاکمان کویت بودند که بعدها طی قراردادی، شیخ سعدون بن محمد آل حمید این منطقه را به آل صباح از قبیله عتوب واگذار می کند. خاندان صباح که از خلیفه های قبیله «عنیزه» در عربستان هستند به صورت موروثی بر این کشور حکمرانی می کنند.

کشور کویت که در تاریخ 19 ژوئیه 1961 سال میلادی از بریتانیا اعلام استقلال کرد. نوع حکومت این کشور، مشروطه سلطنتی با یک مجلس قانون گزاری است.

روابط کویت با ایران

پیش از استقلال کویت، با اینکه دو سوم جمعیت این کشور را ایرانیان تشکیل می دادند، دولت ایران در کویت نمایندگی کنسولی نداشت. پس از استقلال کویت در سال 1961 م. ، ایران از جمله اولین کشورهایی بود که کویت را به رسمیت شناخته و در 12 ژانویه 1962 م. سفارت ایران را در این کشور تأسیس کرد. در دسامبر 1967 م. شیخ صباح الاحمد الجابر الصباح وزیر خارجه وقت کویت در رأس یک هیئت سیاسی به ایران سفر کرد؛ و بدنبال آن محمدرضا پهلوی شاه ایران در ژوئیه 1970 م. با یک هیئت سیاسی- اقتصادی به کویت رفت.

چاپ تمبری به مناسبت ورود شیخ صباح در ایران

بعد از انقلاب اسلامی روابط ایران و کویت دچار فراز و نشیب های زیادی شد. بعد از پیروزی انقلاب، وزیر خارجه کویت به ایران سفر کرده و با خمینی دیدار کرد و دولت جدید ایران را تبریک گفت. اما بعد از شروع جنگ ایران و عراق، روابط این دو کشور به سردی گرائید و کویت از حامیان اصلی عراق در جنگ علیه ایران شد.
با شروع جنگ در سپتامبر 1980 م. دولت کویت، سفیر خود از تهران را در حمایت از عراق فراخواند. همچنین در آوریل 1981 م. برای کمک به عراق در طی جنگ با ایران، 2 میلیارد دلار کمک هزینه جنگی به عراق پرداخت کرد. همچنین یک وام 7 میلیارد دلاری نیز در اختیار عراق قرار داد که عراق هیچگاه بازپرداخت آن را انجام نداد. همچنین در سال 1983 م. با موافقت عربستان تصمیم گرفت که درآمد حاصل از فروش نفت میدان نفتی خفیج را در اختیار رژیم بعث عراق قرار دهند.اما عراق بعد از پایان جنگ با ایران ، در تاریخ 11 مرداد 1369 (1990 م.) به کویت حمله کرد و این کشور را به اشغال خود درآورد. دلیل این حمله مشکل بدهی 130 میلیارد دلاری عراق به کویت و تلاش عراق برای بازسازی اقتصاد عراق بود که در جنگ ایران و عراق نابود شده بود. دولت عراق معتقد بود که جنگ ایران و عراق به سود کشورهای عرب حوزه خلیج فارس بوده است و دولت های عربی باید این بدهی را ببخشند. کویت زیر بار این امر نرفت و در نهایت عراق به کویت حمله کرد.
آمریکا در بهمن ماه سال 1369 (1991 م.) با ائتلافی از نیروهای سازمان ملل متحد به کویت یورش برد و نیروهای عراقی را از این کشور بیرون راند.

عکسی از پیروزی سربازان عراقی در کویت

واحد پول رسمی

واحد پول رسمی کویت دینار است. این یکای پول با ارزش ترین یکای پول دنیا است. هر یک دینار برابر با 1000 فلوس است. قرار بر این است که تا پایان سال 2020 م. پول هاى قدیمی وجدید تبدیل به پلیمر شوند.

پرچم کویت

پرچم کویت برای اولین بار در 1961 م. به رسمیت شناخته شد.این پرچم به عنوان پرچم غیر نظامی و پرچم استان و نشان ملی شناخته می شود و از چهار رنگ تشکیل شده است که به ترتیب از بالا به پایین شامل رنگ های قرمز، سفید، سبز و رنگ مشکی که به صورت ذوزنقه ای در سمت چپ می باشد.

• رنگ سبز مربوط به سلسله فاطمیان ، نشان دهنده سرزمین حاصلخیز عربستان است.
• رنگ سفید مربوط به سلسله بنی امیه ، نمادی از اعمال خوب و با شکوه است.
• رنگ قرمز مربوط به سلسله هاشمی و نمادی از خون بر شمشیرهای جنگجویان عرب است.
• رنگ سیاه مربوط به سلسله عباسی ، نمادی از پیروزی بر دشمنان در نبرد است.

پرچم کشور کویت