آینه دوزی

دوختن آینه های کوچک مدور و پولک با فواصل یکسان یا متفاوت ، بر روی لباس های محلی و آویز های دیواری با نخ های ابریشمی رنگین را « آینه دوزی » می گویند. این هنر گاه همرا ه با رودوزی های دیگر مورد استفاده قرار می گیرد ؛ مانند آجیده دوزی ، ابریشم دوزی  ، قیطان دوزی.

در این هنر ، علاوه بر آینه های ریز و مدور ، از پولک های صافی که همانند آینه می درخشند.

در گذشته دور آینه ها را با دندان موشی به پارچه متصل می کردند. اما امروزه آینه های مورد مصرف به صورت آماده بوده و دارای قاب مسی است.

قدیمی ترین نمونه آینه دوزی که به جای مانده مربوط به قرن 13 و 14 هجری است.

شیوه دوخت آیینه

مواد اولیه

برای وصل کردن آینه به پارچه از نخ ابریشم خام یا تابیده و پارچه هایی که بافتی فشرده دارند ، استفاده می شود.

نقوش

نقوش مورد استفاده در این رودوزی را نقوش هندسی و گل و بوته تشکیل می دهند.

شیوه کار

پس از قرار دادن آینه بر روی طرح مورد نظر ، با چهار بخیه آن را بر پارچه متصل کرده و چهار بخیه دیگر در میان بخیه های قبلی می زنند. سپس با دوخت دندان موشی  که باعث می شود بخیه ها یکنواخت دیده شوند به تزئین دور آینه می پردازند.

شیوه دوخت آیینه

موارد مصرف

از این هنر برای تزئین لباس های محلی ، آویزهای دیواری ، تزئین کیف ، ساک دستی ، پیش بخاری ، جلد قرآن ، سجاده و ...

مراکز تولید

در گرگان ، کردستان ، هرمزگان آینه دوزی انجام می شود اما مهم ترین مرکز تولید این رودوزی زیبا ، استان سیستان و بلوچستان می باشد.

تحقیق و گردآوری:

گروه کارشناسی ایران آنتیک

www.iranantiq.com

منابع

• دایره المعارف هنرهای صنایع دستی و حرف مربوط به آن / سید ابوالقاسم سید صدر / انتشارات سیمای دانش / چاپ دوم / سال 1388