اردن

اُردُن با نام رسمی پادشاهی اُردُن هاشمی کشوری در غرب آسیا است که از سمت شمال با سوریه و از سمت شمال شرق با فلسطین، ازسمت غرب با کرانه باختری رود اردن و همینطور از سمت جنوب و شرق با عربستان سعودی هم مرز است.

اردن یک کشور پادشاهی موروثی و مشروطه‌ است که قانون اساسی آن در 8 ژانویه 1952 میلادی به تصویب رسید. این کشور به دوازده استان تقسیم می‌شود که هر یک از این استان‌ها تحت هدایت و رهبری استانداری است که توسط پادشاه منصوب می‌شود. پایتخت این کشور شهر اَمّان است.
سیستم حقوقی این کشور بر مبنای اسلام و قوانین فرانسه است. زبان رسمی آن عربی است، اما انگلیسی نیز در امور تجاری، دولتی و...استفاده می‌شود. واحد پول رسمی این کشور دینار اردن است.

تاریخچه

کهن‌ترین آثار یافت شده در منطقه اردن به عصر پارینه سنگی یعنی حدود 15000 تا 8000 ق.م بازمی‌گردد. این منطقه در طول تاریخ دستخوش تغییرات زیادی شده است.در سال 549 ق.م به تصرف کوروش کبیر، پادشاه هخامنشی درآمد. در سال301 ق.م زیر سیطره بطالسه، جانشینان اسکندر در مصر، درآمد. در سال 198 ق.م سلوکیان به قسمت‌هایی از اردن دست یافتند و به درگیری‌ با بطالسه پرداختند. در این میان نبطیان دولت خود را با پایتخت پترا را به سوی شمال گسترش دادند. آنان تا مدتی زیر سلطه روم (43 ق.م تا 324 م.) و سپس بیزانس (324 م. تا 640 م.) حکمرانی می‌کردند. آن‌گاه غسانیان که اعراب مسیحی کوچ کرده از یمن و وفادار به بیزانس بودند، تا هنگام ظهور اسلام بر این مناطق حکومت کردند. اردن برای مسلمانان، دروازه شام به شمار می‌آمد. مسلمانان در سال 13 ق. به شام حمله کردند و بخش‌هایی از اردن و شامات را به تصرف خود در آوردند اما همچنان بخش‌هایی در استیلای رومیان ماند و سرانجام در نبرد فحل (15 ق.) به طور کامل فتح شد.

در دوران امویان، به علت نزدیکی شهرهای اردن به مرکز خلافت و نقش این سرزمین به عنوان راه ارتباط میان مکه و مدینه و دمشق، این ناحیه از اهمیتی ویژه ای برخوردار شد. (درگذشته ایرانیان نیز گاهی برای حج‌گزاری به کشورهای سوریه و لبنان سفر و از اردن عبور می‌کردند.) پس از انتقال حکومت به عباسیان و جابه‌جایی پایتخت از دمشق به بغداد، شهرهای اردن رو به زوال رفت و سرانجام در سده چهارم قمری به دست فاطمیان از حکومت عباسی جدا شد. صلاح الدین ایوبی در سال 584 ق. این سرزمین را فتح کرد با سقوط سلسله ایوبیان، اردن جزء قلمرو ممالیک مصر شد و در 922 ق./1516 م. به دست عثمانی‌ها افتاد.

پس از اشغال دمشق به دست ارتش انگلستان در سال 1918 م./1336 ق. و فروپاشی امپراتوری عثمانی به سال 1920 م./1338 ق. منطقه اردن تحت سلطه انگلیس درآمد. در این هنگام، فرزندان شریف حسین (بزرگ خاندان هاشمی) توانستند بر همه نواحی عرب‌نشین جدا شده از عثمانی تا سوریه تسلط پیدا کنند و در 1920 .م/1338 ق. خواستار تشکیل حکومت مستقل عربی شدند. دولت انگلیس که بر پایه قراردادی محرمانه با فرانسه، حاکم مناطق عراق و اردن و حجاز بود، برای آرام کردن فرزندان شریف حسین، حکمرانی عراق را به فیصل و اردن را به عبدالله داد. خاندان هاشمی‌ تا پایان جنگ جهانی دوم بر فرااردن حکومت کردند. (فرا-اُردن به 80 درصد از منطقه فلسطین تحت قیمومیت انگلیس در ناحیه خاور رود اردن گفته میشد.) در سال 1946 م. بریتانیایی‌ها از سازمان ملل متحد خواستند تا به قیمومیت فلسطین در فلسطین فرااردن خاتمه دهد. با تصویب این درخواست توسط سازمان ملل، پارلمان عبدالله بن الحسین امیر فرا اردن و فرزند حکمران سابق حجاز عربستان را اولین حاکم «پادشاهی اردن هاشمی» اعلام کرد.

شریف حسین، بزرگ خاندان هاشمی

پس از ترور شاه عبدالله اول (عبدالله بن الحسین ) در سال 1951 م. در اورشلیم پسرش طلال ابن عبدالله به مدت یک سال پادشاه شد و در این دوره کوتاه توانست قانون اساسی اردن را به تصویب برساند. وی در سال 1952 م. به دلیل بیماری اسکیزوفرنی از سلطنت برکنار شد و پسرش حسین به سلطنت رسید.اما حسین برای پادشاه شدن بسیار جوان بود و تا رسیدن به سن قانونی کشور توسط یک کمیته ویژه اداره میشد. ملک حسین تا زمان مرگش در سال 1999 میلادی سلطنت کرد و بعد از آن پسرش عبدالله دوم جانشین او شد و تا به امروز قدرت مطلقه را در اردن در اختیار دارد.

پرچم اردن

پرچم اردن به طور رسمی در تاریخ 16 آوریل سال 1928 میلادی به تصویب رسید.
این پرچم از سه نوار افقی سبز، سیاه و سفید که توسط حاشیه قرمز رنگ به هم متصل شده‌اند، تشکیل شده است.این رنگ‌ها بر پایه رنگ‌های پان عربی پایه ریزی شده است که عباسیان (سیاه و سفید) فاطمیان (سبز) و بنی امیه (سفید) و همچنین قرمز نیز نماینده هاشمیان و شورش عرب‌ها در برابر امپراطوری عثمانی است.

پرچم اردن