چوب گلابی

گلابی

از جمله درختان پهن برگ و خزان پذیر است ، بومی آسیای غربی و اروپای شرقی به ویژه نواحی شمال غربی ایران و کوه های قفقاز می باشد و در حدود 30 گونه از آن وجود دارد که می توان به گلابی آسیایی و گلابی اروپایی اشاره کرد. گلابی آسیایی شکلی سیب مانند دارد ، گلابی اروپایی (یا گلابی وحشی) شکلی مخروط مانند دارد و بیشتر در مرکز و شرق اروپا و جنوب غربی آسیا کشت شده و رشد آن در آمریکا و استرالیا نیز توسعه یافته‌است. گلابی اروپایی در شمال ایران نیز می‌روید که در زبان مازندرانی به آن « تِلِکا » و در زبان گیلکی به آن « خوج » می‌گویند.

تنه‌ بدون شاخه‌ آن تا 6 متر بلندی و 70 سانتیمتر قطر دارد . لازم به ذکر است که ابعاد آن در «واریته ها» و گونه های مختلف متفاوت می باشد. چوب برون و چوب درون آن از نظر رنگ ، تقریبا با هم یکسانند و از خاکستری روشن تا قهوه ای مایل به قرمز می باشد. 
هرگاه چوب گلابی را بپزند یا بخار دهند ، رنگ آن تیره تر و قهوه ای می شود یا به رنگ قرمز مایل به صورتی در می آید.

درخت گلابی دارای چوبی نیمه سنگین ، نیمه سخت ، ریز بافت ، راست تار و بسیار همگن بوده و هم کشیدگی آن متوسط است. قابل تورق بوده و جلا پذیر است. موقع خشک شدن تمایل به ترک خوردن دارد و تاب برمی دارد. با آن که چوبی سخت و متراکم است، اما ابزار خور است و کار با آن آسان است و وزن مخصوص آن 0.64 می باشد.

از این چوب برای خراطی ، منبت کاری ، ریزه کاری چوب ، کنده کاری ، معرق کاری ، مشبک کاری ، مجسمه سازی و... استفاده میشود. همچنین برای روکش‌های نمایی و تزییناتی به روش لوله بری و تراش زنی ، برای پوشش رویه‌های بزرگ مانند رویه‌ میز و... نیز به کار برده می شود.