چوب سنجد

سنجد

درختی کوچک به ارتفاع 5-7 متر است که بر روی ساقه های آن خارهایی وجود دارد. برگ‌های آن شبیه برگ درخت بید و زیتون ، دراز و باریک ، مخملی شکل و کرکدار است. میوه‌های آن قهوه‌ای رنگ و خوراکیست که از هسته آن در تهیه برخی داروها استفاده می‌شود.

درخت سنجد بومی آسیای غربی و مرکزی، افغانستان ، از جنوب روسیه و قزاقستان تا ترکیه و ایران است. این درخت در شهرستان های جنوب خراسان و قهستان و منطقه اقلید به وفور یافت می شود. 

در مناطق مختلف ایران آن را با نام‌های دیگری نیز می شناسند ؛ در کردستان آن را «سرین چک»، در آذربایجان «ایده- ایکده» در اطراف تهران «پستانک» و در اصفهان «غبیده بادام» می نامند. در کتب سنتی از آن با نام‌های «چوب‌ دانه، نُقد، بُل» نام برده شده‌ است.

چوب برون آن سفید و چوب درون آن قهوه ای تا قهوه ای مایل به نارنجی است. این چوب فاقد بو و طعم و گاهی دارای بویی جزیی است و به طور معمول دارای الیاف موازی نرم و گاه سخت است.

چوب سنجد دارای حالت الاستیکی بوده و چوب نسبتا سختی است. دارای الیافی فشرده است و این فشردگی به گونه ای است که به سختی می توان بر روی آن پرداخت انجام داد. همچنین دارای رگه هایی بند بند است که با قسمت های دیگر چوب ترکیب یافته و در زمان رنگ کاری ، بر روی آن قسمت ها موج رنگی مات و براقی ایجاد می شود. همچنین دارای گره های بسیار زیبایی است که در صنایع چوبی بسیار مورد توجه است ؛ به خصوص در کردستان که از آن اشیا ظریف می سازند.

از چوب سنجد در کارهای خراطی ، نازک کاری چوب و معرق کاری بسیار استفاده می شود.