اورفیسم

اورفیسم (orphism)

اورفیسم نامی برای یک جنبش هنری است که در نتیجه نارضایتی برخی هنرمندان از سبک کوبیسم و دلمشغولی همدلانه آنان با فوتوریسم در حدود سال 1910 م. می باشد.

نام این مکتب را «گیوم آپولینر» ، شاعر و منتقد فرانسوی بر مبنای نام «ارفئوس» شاعر و آوازه خوان اسطورهای یونان اقتباس و ابداع کرد. آپولینر شباهتی بین این سبک نقاشی و هماهنگی ترکیبات رنگی آن و موسیقی پیدا کرد. او با انتخاب این نام بر آثار دلونه و دیگر نقاشان ، این آثار را از آثار کوبیسم خردگرایانه پیکاسو و براک متمایز کرد. او این نام را در مورد آثار لژه ، پیکابیا ، مارسل دوشان ، کوپکا ، و حتی برخی از آثار پیکاسو بکار برد. اما اصطلاح اورفیسم فقط در ارتباط با آثار دلونه و همسرش سونیا ترک دلونه پایدار ماند. آثار ایشان به نحوی در مقابل ترکیبات ایستا و تخته رنگ کوبیسم قرار گرفته و غلبه یافت. نقاشی های دلونه که گاه اورفیسم کوبیستی نامیده می شوند ترکیبی تغزلی از دایره ها ، پاره سطح ها و ریتم های رنگین را نشان می دهند. 
رابرت دلونه که هنرمند پیشروی این جنبش به شمار می رود با ادراک شخصی و تضادهای رنگی ارتباط داشت. او جهات مختلف و متقابل القا رنگ ها را دریافت و در کنار یکدیگر قرار داد. این وابستگی به پدیده های بینایی در سال 1839 م. توسط شیمیدان و فیزیکدان فرانسوی میشل اوژن شورول کشف شده بود و دلونه برای اولین بار آن ها را در نقاشی به کار گرفت. رابرت دلونی ، به رنگ به عنوان عنصری می نگریست که قابلیت خلق ریتم و حرکت را به همان قدرت خطوط و فرم های کوبیستی و فوتوریستی دارد. نقاشی های اورفیک دلونی هیچ اشاره ای به اشیا نداشت و بیشتر به دلیل غنای رنگی آن تحسین می شد.
نقاشان آمریکایی ، راسل ، مکدانلد رایت ، روشی مشابه در رنگ پردازی داشتند.

هوا ، آهن و آب ، اثر رابرت دلونه ، 1937 م.

پنجره‌ های همزمان در شهر ، اثر رابرت دلونه ، 1912 م. ، رنگ روغن روی بوم و چوب ، 46 × 40 سانتیمتر ، تالار هنر هامبورگ

اورفیسم با ویژگی های پویایی ، رنگ و تلفیق مشخصات سبک های فوویسم ، کوبیسم و فوتوریسم مرتبط بود.
این جنبش هنری بر رنگ های نورانی تاکید داشت. البته هنرمندان این جنبش ، ویژگی های کوبیسم از قبیل ساده سازی اشکال طبیعی به مکعب ، اشکال هندسی و تقسیم بندی های اصولی در سطوح کوچک مسطح را ضروری می دانستند. ایشان در آثار خود اغلب چرخش رنگ های خالص با وجود دوایری از طیف رنگ های روشن را به کار می بردند. پس از این که هنرمندان اهداف قابل شناسایی خود را به دست آوردند ، از روش های گذشته خود صرف نظر کرده و زمینه نقاشی انتزاعی فرانسه را پایه گذاری کردند.

این جنبش هنری طی سال  های 1914- 1912 دوام آورد اما با این عمر کوتاه بر روی دیگر هنرمندان تاثیر به سزایی داشت. این جنبش بر روی مکاتب گروه پل ، نقاشی میدان رنگ یا گستره رنگی و به خصوص بر نقاشان گروه سوار آبی در آلمان بسیار تاثیر گذار بود.

الکتریک پریسمز ، اثر سونیا دلونه ، 1914 میلادی

آمفورا ، اثر فرانتسک کوپکا ، اجرا با ترکیب دو رنگ ، 1912 م. ، رنگ روغن روی بوم ، 200 ×211 سانتی متر ، پراگ