آهار

آهار 

آهار عبارت است از موادی که بتواند لعابی بر روی نخ یا لیف گذارد. متناسب با نوع نخ انتخاب می شود و می بایست دارای صفات فیزیکی نامبرده در زیر باشد :

• در مقابل کشش نخ استحکام داشته باشد
• قابلیت انعطاف پذیری آن حفظ شده باشد
• دارای چسبندگی و نرمی حالت ارتجاعی باشد
• در مقابل سایش و خراش دوام آورد
• حالت یکنواختی داشته و به فوریت در اثر آب و مواد شیمیایی حل نگردد و از بین نرود.

برای تهیه آهار از مواد گوناگونی استفاده می شود از جمله : نشاسته ، دکسترین ، صمغ های طبیعی و مصنوعی

• نشاسته 

نشاسته از گندم ، جو ، ذرت ، سیب زمینی ، برنج و دیگر مواد تهیه می شود و فرمول آن همانند سلولز می باشد. مواد حاصل از نشاسته به صورت مواد پلاستیکی چسب مانند به نام آهار نشاسته حاصل می شود که در حالت گرما این ماده ژلاتینی به صورت یکنواخت بر الیاف گسترده می شود.

• دکسترین

ماده ای بین نشاسته و مواد قندی است که مانند صمغ عربی برای آهار به کار می رود و پارچه های چلوار و قلمکار را با آن آهار می دهند.

• صمغ های طبیعی 

این مواد بیشتر از ترشحات گیاهی و بدون شفافیت می باشند و معمولا از کربن و اکسیژن – هیدروژن و گاهی ازت و مواد معدنی ساخته شده اند و شامل مولکول های آلی می باشند مانند صمغ عربی و کتیرا.

• صمغ های مصنوعی

این مواد از دسته پلیمرهایی می باشند که امروزه ارزش والایی برای آهار دادن الیاف و پارچه دارند از انواع آن ها پلی وینیل الکل (P.V.A) است که قابل حل در آب می باشد و برای به کار بردن عمل آهار از آن استفاده می شودو عمل لعاب بر روی نخ با بخار شدن آب در محلول انجام می گیرد.
از پلیمرهای دیگر می توان پلی اکریلات را نام برد که شیره یا خمیر خشک آن بدون رنگ بوده و دارای قدرت نرمی و انعطاف پذیری زیاد است.
از دیگر آهار های مصنوعی می توان به C.M.C (کربوکسی متیل سلولز) است که به صورت پودر به فروش می رسد. در تهیه آهار ، مواد نرم کننده ، چسب ، مواد ضد باکتری و مواد ضد چسبندگی به کار می رود تا کیفیت بهتری داشته باشد.