چوب صنوبر

صنوبر

از درختان پهن برگ است و از آن بیشتر برای بادشکن در باغ ها استفاده می شود. این درخت دارای گونه های مختلفی است که شکل و اندازه برگ آن ها تا حدودی با یکدیگر متفاوت است. در برخی از گونه ها ، رنگ پشت برگ ها با روی آن متفاوت است. از درختان سریع الرشد است و در کمتر از 15 سال ارتفاع آن 25 متر می رسد. به همین سبب برای رفع نیاز چوب کشور انتخاب مناسبی می باشد.
این درخت برحسب نوع و محل رویشگاه آن در ارتفاع و قطرهای متفاوتی مشاهده می شود ولی چوب اغلب گونه‌های آن سفیدرنگ ، یکنواخت ، همگن و سبک ، راست تار و با قابلیت تورق است. وزن مخصوصی در حدود 0.4 دارد و از چوب‌هایی است که به ویژه در معرق کاری مورد استفاده قرار می گیرد.
از  دیگر ویژگی های این چوب ، داشتن تنه صاف و بلند بدون شاخه و گره است که برای تیرهای برق و مخابرات و چوب هایی که در ساختمان سازی به کار می روند بسیار مناسب است. 

صنوبرها  گاهی با نام « سپیدار » ، « تبریزی » ، « کبوده » ، « پده » و « شالک » نیز معرفی می شوند. اما این اسامی نام گونه هایی از این درخت می باشند.

• تبریزی

بیشتر در مناطق معتدل و سردسیر می رویند و به علت نیاز شدیدی که به آب دارند بیشتر در حاشیه رودخانه ها دیده می شوند. دارای تنه ای صاف با قدی کشیده ، تاج دوکی و باریک است.شاخه هایی متمایل به تنه ، تاج کاملا بسته ای را شکل می دهد که با توجه به شکل بسته تاج می توان آن را در فاصله هایی نزدیک هم کاشت. 

• شالک

شالک به نام هایی همچون اشنک ، دله راجی ، ایری قلمه نیز شهرت دارد و در حاشیه رودخانه های زنجان رود و دیگر مناطق معتدله سرد کشور دیده می شود. دارای تنه ای ناصاف تر و تیره تر از تبریزی است و شاخه های قطور و متعددی دارد تاج آن کاملا باز و شاخه ها نیز از یکدیگر باز هستند.

• کبوده یا سپیدار

سپیدار به نام های مختلفی همچون کبوده ، شال ، آلاچنار و کلمبور نیز شناخته می شود. بیشتر در مناطق خشک و نیمه خشک در حاشیه رودها و مسیرهای آبیاری می روید. البته در مناطق معتدل و سردسیر نیز کاشته می شود. تفاوت عمده سپیدار با تبریزی ها در تنه صاف، سفید و شیری رنگ آن می باشد. پشت برگ های این درخت پوشیده از کرک هایی به رنگ سفید است. 
این گونه ، خود در دو نوع متفاوت دسته بندی می شود :

• کبوده شیرازی : دارای تاج باز و گسترده و شاخه های متعدد است. البته لازم به ذکر است که گستردگی تاج و تعداد شاخه این گونه در مقایسه با شالک کمتر است.
• کبوده بومی : دارای تاج بسته و متراکم است و تنه سفید مایل به سبز زیتونی دارد. و بر خلاف گونه تبریزی شاخه ها کاملا به تنه نمی چسبند.

• سپید پلت

بومی جنگل های شمال کشور، به ویژه مناطق جلگه ای می باشد. به همین علت در مناطق دیگر معمولا تنه آن بلند نمی شود و شاخه ها نیز کاملا باز و گسترده و حتی در فضاهای باز متمایل به سطح زمین است. 

• پده

در مناطق مختلف به نام های پده ، گردبید ، بید سمرقندی ، پلک و پی چوب معروف است. ارتفاع چندانی ندارد و معمولا در شکل و اندازه متوسط دیده می شود. این گونه بیشتر در حاشیه رودخانه های گرمسیر کشور مانند حاشیه رودخانه های دز، کارون و کرخه به شکل بیشه های گسترده مشاهده می شود. اما در هر منطقه ای که رطوبت در خاک وجود داشته باشد، می تواند رشد کند. پده در مقایسه با دیگر گونه های صنوبر از خود مقاومت بیشتری در برابر خشکی و شوری خاک و خشکی نشان می دهد.