نقاشی میدان رنگ

نقاشی میدان رنگ (Colour Field Painting)

نقاشی میدان رنگ ، اصطلاحی هنری برای توصیف برخی نقاشی های انتزاعی است که برای اولین بار توسط هنرمندان آمریکایی تفسیر گردید و ویژگی بارز آن گستره ‌های بزرگی از رنگ ‌های خارج از میزان بود. اگر چه گستره های وسیع تک رنگ در سال 1915 میلادی به وسیله مالویچ به کار گرفته شده بود اما 35 سال بعد در سال 1950 میلادی در اجرای مجدد نیومن و روتکو بر مبنای یک پایه وسیع تر مقبول واقع گردید.

از سال 1952 میلادی هلن فرانکن تالر نقاشی میدان رنگ را با روش جذب یا لکه گذاری رنگ بسیار کم رنگ بر روی بوم های آستر نزده تکامل بخشید و بدین ترتیب رنگ به جای آن که بر روی بوم پخش شود، به طور کامل با سطح بوم یکدست و یکپارچه می‌شد.
این سبک هیچ رمز مشترک و مستقیمی با دنیای بیرونی نداشت. همچنین موضوعی که تماس بین هنرمند با ناظر و اجرا را در بر گیرد ، نداشته و بی احساس به نظر می رسد. این موضوع عاملی شد که تمایل آن ها به صورت دستیابی غیر موضوعی نسبت به ناظرین و مخاطبین ایجاد گردد و از سوی دیگر یک آرامش فکری مساعد برای آنان ایجاد کند.

پس از جنگ ، سبک میدان رنگ در عرصه وسیع انتزاع گرایی ، همچنان این امکان را برای عناصر زیبایی شناسی پدید آورد که با یک تفاوت اساسی و با طرح های کاملا دقیق و محکم و رنگ های مدوله شده به شیوه هنری لبه های سخت مبدل گردد.
به نظر می رسد آثار نیومن با ادامه سطح رنگی به خارج از محدوده بوم و اطراف آن نفوذ یافته است. در آثار میدان رنگ تک رنگ که به وسیله سطوح به اندازه ها و پهناهای مختلف کار شده است و فرق آشکار آن ها در بریدن سطوح عمودی و یا افقی با شکل هندسی است ، سطوح با ضربات قلم ، بدون حد و مرز و محو ارائه شده است.

نیومن بر آن بود تا سطح نقاشی را به صورت یک زمینه ساده (نه به عنوان ترکیب) به نمایش در آورد. تابلوی «تندرا» نمونه بارزی از اندیشه های اومی باشد. روش نیومن عبارت است از تعیین شالوده تصویری بر مبنای مستطیل بوم. در این روش بوم توسط یک یا چند نوار خطی به طور عمودی یا افقی به سطح های کوچک تر تقسیم می شدند.این نوار خطی زمینه های مختلف اثر را که دارای رنگ های گرم و پر شور با تفاوت رنگ بسیار اندک هتند را از یکدیگر مجزا می ساخت. کار نیومن یک تاثیر بزرگ بر دیگر هنرمندان از قبیل کلی ، نولند و فرانک استلا گذاشت و خیلی سریع هنرمندان با سازگاری به یک راه مناسب انضباطی و متفکرانه دست یافتند و میدان رنگ پایه اصول مبانی در بوم نقاشی را مطرح کرد.

تندرا ، اثر : بارنت نیومن ، 1950 م. ، رنگ روغن روی بوم ، 183 × 226 سانتیمتر ، مجموعه آقا و خانم رابرت روان

در آثار نولند الگوی آفرینش دایره ها صرفا به قصد تمرکز بر روی تاثیرات رنگ مورد استفاده قرار می گرفت. دایره های نشانه گیری در این آثار اغلب نسبت به زمینه نامحدود خود در حال چرخش به نظر می رسند که این احساس به وسیله برآمدگی ها و لکه های غیر منظم در لبه های آن ها القا می شدند. مایکل فراید در این باره چنین نوشته است : «...سطح خالی بوم در نقاشی های دایره های متحد المرکز نولند ، همان نقشی را که حوزهه ای رنگ شده در تصاویر بزرگ نیومن دارند ، ایفا می کنند. به طور کلی او در این آثار نوعی هیجان حسی و ادراکی را در بیننده پدید می آورد که پیش از او تنها نقاشانی که تصاویرشان کل سطح تابلو را اشغال می کرد همانند پالاک ، استیل ، نیومن و لوئیس ، قادر به خلق آن بودند.»

Sounds in the Summer Night ، اثر کنت نولند ، 1962 میلادی

 
آثار استلا که اغلب در مجموعه های نمایشگاهی در کنار آثار نولند ارائه می شوند نگاه او را به نقاشی به عنوان یک شی می نمایاند. اما نقاشی هایی که استلا را به شهرت رساند آثاری بودند که در نمایشگاه «شانزده آمریکایی» در سال 1960 میلادی در موزه هنرهای مدرن نیویورک به نمایش در آمدند. تمامی این آثار بوم های سیاهی بودند که نوارهای موازی برابر با ضخامت چوب نگهدارنده بوم بر روی آن نقش بسته بودند. او بعدها این شیوه نقاشی نواری خود را در سری دیگری بر روی آلومینیوم و مس و در مواردی با استفاده از رنگ سرخ اجرا کرد.

مارک روتکو نقاشی های خود را به گونه ای خارق العاده در اندازه های بزرگ کار می کرد. وی به طور مثال توضیح می دهد که « نقاشی کردن تصاویر کوچک عصاره ای از یک تجربه را می رساند و نقاش تصویر بزرگ ، یک واقعیت درونی است که هرگاه به آن از نزدیک بنگریم رنگی را احساس می کنیم که آن را فرا گرفته است ، لکه های آن مانند اوج گرفتن هواپیما حس یک عمق بزرگ را به ما می فهماند.

اثری از مارک روتکو ، نقاشی میدان رنگ ، محل نگهداری : موزه هنرهای مدرن نیویورک

نقاشی میدان رنگ یک دگرگون سازی در فضاهای رنگی است و همه مجریان شیوه انتزاعی از طریق این نقاشی ها می توانند به بیانی بسیار انتزاعی برسند و هرگونه دلالت عینی را از کار خود پاک کنند.
مارک روتکو بین سال های 1947 و 1950 میلادی به بیان تصویری خود دست یافت که از دو یا سه مستطیل رنگین تشکیل می شود که در زمینه ای با رنگی متفاوت ، معلق بر یکدیگرند. در آثار او هیچ یک از رنگ ها ، شفاف و نهایی نیست ، رنگ های او سیر و روشن است و از میان لفافه های خفیفی در برابر چشمان ما تغییر مایه می دهند و یا در اطراف لبه های نا مشخصشان فروکش می کنند ، رنگ های زمینه نیز تقریبا به نحو نامحسوسی تغییر مایه می دهند. تصویر در نقاشی های بسیار ساده اند و ظرافت نسبت های بین ابعاد فرم ها و همچنین شدت و ضعف رنگ مایه ها موجب می شود که کارهای ممتاز روتکو به یک حضور زنده تبدیل گردد.