هنر زمینی

لند آرت (Land Art) : هنر زمینی

هنر زمینی که به آن «هنر خاکی» نیز گفته می شود یکی از گرایش های کانسپچوال آرت است که در اواخر دهه 1960 و اوایل دهه 1970 میلادی در آمریکا با هدف تاکید بر هنر و طبیعت شکل گرفت.
این هنر یک مقابله مستقیم و درگیر با محیط طبیعی هنرمندان بود که سنگ ، زمین ، شن ، آب ، درختان ، سرزمین و از این قبیل مواد را شامل می شد. در این هنر ، از زمین نه به عنوان زمینه ای برای خلق اثری ، بلکه به عنوان خود اثر هنری استفاده می کنند. به همین سبب نمایش آثار جز از طریق نمایش تصویری از آن ها امکان پذیر نیست.

هنر زمینی در واقع گونه ای از هنر ناپایدار است ، زیرا اغلب در یک محل برگزاری خاص می توانست در معرض دید قرار گیرد. محل اجرای این هنر در مکانی خارج از منزل یا محیط کار بود و به وسیله تداخل و یا تغییرات بازسازی بیان می شد. در این سبک ، همچون دیگر گرایش های کانسپچوال آرت ایده هنرمند بیش از محصول کار او اهمیت دارد.

مفهوم این هنر با برپایی نمایشگاهی در گالری «داون» نیویورک در سال 1968 م. و نمایشگاه «هنر خاکی» در دانشگاه کورنل در سال 1969 تثبیت شد. در این نمایشگاه عکس هایی از «جعبه ای در سوراخ» اثر سُل له ویت (به خاک سپردن یک مکعب فولادی در زمین ، در خانه ویسر ، هلند) و اثر والتر دوماریا به نام طراحی مایل بود (دو خط سفید موازی که در صحرای نوادا ترسیم شده بود)

افرادی چون رابرت اسمیتسُن به کمک تجهیزات خاک برداری ، دست به تغییر و جابجایی در چشم اندازهای طبیعی زدند و آثاری در مقیاس بزرگ به وجود آوردند که فقط به وسیله عکس و فیلم قابل ارائه بودند. اسکله حلزونی که از آثار مشهور وی می باشد با 450 متر طول و 4.5 متر عرض در دریاچه بزرگ نمک یوتا کار شده است. این اثر در شکل عکس ها ، طرح ها و نوشته ها قابل درک و عمومیت یافته است ؛ به عبارت دیگر فقط خود هنرمند و تجربه مستقیم وی شاهکار هنری آن است.
از این رو کار عکاسی بی آن که برای این شکل هنری ضروری باشد با ثبت عمل آفرینش آن نقشی اساسی را بر عهده دارد. در واقع عکاسی در اینجا کارکردی دو گانه دارد : گاه ممکن است معادل قابل درک یک تجربه هنری یگانه باشد که در این صورت هم برای هنرمند و هم بیننده ، درجه دوم اهمیت را دارد. و یا این که سندی درباره اثری باشد که باقی به عهده بیننده است که به محل اثر هنری برود و آن را از نزدیک تجربه کند. زیرا حتی در مورد بعضی آفرینش های عظیم که فقط از آسمان قابل درک هستند ، عکاسی نمی تواند جای تماس مستقیم را بگیرد. در حقیقت تنها تماس مستقیم به ما امکان درک موقعیت انسان و بی ثباتی امور را می دهد و ما را از مفاهیمی چون دوام و ناپایداری که منظور این هنر است آگاه می سازد. ( همان گونه که نقاشی های طبیعت بی جان و اقتباس از اشیا ، نمادی از پوچی دستاورد های خاکی بود.)

کریستو ، جین کلود ، دیبتس ، هایزر ، هوبلر ، ریچارد لانگ ، از دیگر هنرمندان این سبک به شمار می روند.

اسکله حلزونی ، اثر رابرت اسمیتسون ، 1970 میلادی ، ساخته شده از سنگ ، بلور نمک ، خاک ، جلبک در آب ، یوتا

اثری از مایکل هایزر ، لند آرت (هنر زمینی)

اثری از جین کلود و کریستو ، میامی ، لند آرت (هنر زمینی)