طُره
گو دلم حق وفا با خط و خالت دارد محترم دار در آن طره عنبر شکنش «حافظ»
طره یکی از اصطلاحات رایج خوشنویسی می باشد. در بیشتر خطوط به خصوص در اقلام سته (در دوره حافظ کاملا رایج بودند) ، ابتدای بعضی از حروف دارای زاییده کوتاه و تیزی به طرف پایین است که آن را در اصطلاح «طره یا سرک» و در زبان عربی «ترویس» و در زبان ترکی «زلف» می نامند. طره در واقع همچون زلفی بر حروف است و در زیبایی خطوط مختلف تاثیر بسزایی دارد.
در خط تعلیق ، طره الف افراشته «ط» ابتدای «ک» و «ل» در سمت چپ و در خطوط محقق ، ریحان ، ثلث ، توقیع و رقاع در سمت راست قرار دارد.
در خط نسخ فقط افراشته حرف «ط» گاهی با طره نوشته می شود.
در خط نستعلیق هیچ کدام از حروف با طره نوشته نمی شود و در خط شکسته نستعلیق فقط حرف الف آن هم زمانی که به حرف دیگری متصل شود با طره ای در سمت چپ نوشته می شود.
در رساله «سواد الخط» مجنون رفیقی ھروی، در وصف حرف «الف» که به زیبایی نگاشته شده باشد ، چنین آمده است :
نماید چون سھی سروی سمن بر که افکنده است ، کاکل از پس سر
