عبدالعزیز یکم

«سلطان عبدالعزیز یکم» ، سی و دومین سلطان امپراتوری عثمانی بود که بعد از مرگ برادر جوانش عبدالمجید در تاریخ ۲۵ ژوئن ۱۸۶۱ م. به سلطنت رسید.

او پسر سلطان محمود دوم و پرتو عالی بود و در سال ۱۸۳۰ م. در کاخ ایوب شهر استانبول ترکیه به دنیا آمد. وی تربیتی کاملا اروپایی داشت و از دوران کودکی علاقه فراوانی به ادبیات و موسیقی پیدا کرد. این علاقه تا جایی پیش رفت که قطعات موسیقی ساخت. این قطعات توسط آکادمی موسیقی عثمانی لندن تحت آلبوم موسیقی اروپایی در دیوان عثمانی جمع‌آوری شده است. عبدالعزیر مانند برادرش عبدالمجید روابط خوبی با کشورهای اروپایی از جمله فرانسه و انگلستان داشت. ناپلئون سوم برای شرکت در نمایشگاه بین المللی پاریس از او دعوت به عمل آورد.او اولین امپراطور در تاریخ عثمانی بود که با دعوت رسمی یک کشور به اروپا سفر کرد. (بیشتر اجداد او برای جنگ و فتح کردن به اروپا رفته بودند) او با دیدن شکوه و عظمت فرانسه و انگستان به شدت شیفته تجملات شد.

از اقدامات جالب توجه او بعد از بازگشت از سفر اروپایی، تاسیس موزه استانبول (تحت تاثیر موزه های اروپایی) بود. همچنین در سال 1863 م. نخستین تمبر پستی چاپ شد و این امپراطوری از سال 1875 م. به عضویت اتحادیه جهانی پست درآمد. همچنین به گسترش خطوط راه آهن پرداخت و در سال 1869 م. امتیاز راه آهن شبه جزیره بالکان و مسیر استانبول وین را به یک بانکدار آلمانی به نام «بارون موریس فون هیرش» واگذار کرد. در سال 1871 م. احداث راه آهن آناتولی نیز آغاز شد و تا دو سال بعد ساخت مسیر آناتولی استانبول به پایان رسید. همچنین در زمان او طرح احداث کانال سوئز و وصل دریای سرخ به دریای سفید (دریای مدیترانه) شروع شد که در سال ۱۸۶۸ میلادی جشن افتتاح آن برگزار گردید.

اما سلطنت عبدالعزیز تا 30 می 1876 م. بیشتر دوام نداشت. در ماه های آخر سلطنت او اوضاع جامعه به شدت بحرانی و نارضایتی عمومی به شدت افزایش یافته بود. عبدالعزیز عاقبت به اتهام اسراف و تبذیر در مقام سلطنت با فتوای مفتی اعظم عثمانی عزل شد و به جای وی مراد پنجم به پادشاهی رسید. سلطان عبدالعزیز بعد از عزل به همراه مادر خود بزم عالم و همسرش مهری خانم در کاخ چیرگان واقع در استانبول اقامت گزید و در تاریخ 4 ژوئن ۱۸۷۶ م. درگذشت. عده ای مرگ او را خودکشی و عده ای دیگر ترور می دانند.

سلطان عبدالعزیز یکم سی و دومین سلطان امپراتوری عثمانی