پست امپرسیونیسم

پست امپرسیونیسم یا پسا امپرسیونیسم (Post Impressionism) : پسا دریافت گری

پست امپرسیونیسم به گرایش های مختلفی در نقاشی اطلاق می شود که بین سال های 1880 تا 1905 میلادی به ویژه در فرانسه در تداوم و یا در واکنش به سبک امپرسیونیسم شکل گرفتند. این نام را «راجر فرای» برای عنوان نمایشگاهی که در سال 11-1910 م. در گالری گرافتون لندن برپا شد، ابداع کرد؛ «مونه و پست امپرسیونیست ها».

پست امپرسیونیست ها استفاده از نور ، سایه و رنگ در هنرشان را از امپرسیونیست ها به آموختند اما می خواستند ایده های خودشان را نیز به کار برند. به این ترتیب سبک جدیدی به نام پست امپرسیونیسم به وجود آمد.
در این سبک برای نشان دادن احساسات و حرکات ، از رنگ‌ ها و شکل ‌های رسا ، بدون هیچ محدودیتی استفاده می‌ شود. هنرمندان نسبت به سبک امپرسیونیسم از ضرب قلم‌های تند و یک نوع تخلیه هیجانی در آثارشان استفاده می‌کنند. به عبارتی می توان گفت شیوه پست امپرسیونیسم ‌ها فردی تر از امپرسیونیسم ‌ها می باشد.

ون گوگ ، پرتره از خود نقاش ، 54×65 سانتیمتر ، 1889 م. ، موزه اورسای ، پاریس

عمده ترین آثار این سبک متعلق به سورا^[1] ، سزان^[2] ، گوگن^[3] و ون گوگ^[4] بود به همین سبب از آن ها به عنوان شخصیت های کلیدی پست امپرسیونیسم یاد می شود. البته هر یک از آن ها روش کاملا متفاوتی را آثار خود به کار گرفتند ؛ برای مثال سورا کوشش خود را بر تحلیل علمی تر رنگ متمرکز کرد ، سزان نیز که مایل بود «امپرسیونیسم را چیزی صلب و پایا، مانند هنر موزه ای بدل کند» توجه خود را معطوف به ساختار تصویری کرد، گوگن به زعم خود سعی کرد تا کاربرد نمادین خط و رنگ را کشف کند ؛ ون گوگ نیز پیش قراول سبک اکسپرسیونیسم شد. به همین سبب بسیاری از تاریخ شناسان ، اصطلاح پست امپرسیونیسم را تحت تاثیر آثار این چهار هنرمند برجسته توصیف می کنند که هر یک از آن ها با رویکردی تازه به نقاشی ، سبک جدیدی را ابداع کردند.

جنبش کوبیسم از تاثیرات آثار سزان ، اکسپرسیونیسم از آثار ون گوگ ، فوویسم از آثار گوگن و بسیاری از سبک های انتزاعی ناب از آثار سورا سرچشمه می گیرند. به همین دلیل است که اکثر مطالعات تاریخی هنر مدرن با جنبش پست امپرسیونیسم آغاز می شود.

پل گوگن ، چهره نقاش با هاله نورانی و مار ، 51.3×79.2 سانتیمتر ، 1889 م. ، گالری ملی هنر واشنگتن دی سی ، مجموعه آنلاین

پانویس

1.سورا (Seurat) : ژرژ سورا ، نقاش و نظریه پرداز فرانسوی (1891-1859) ؛ از هنرمندان کاوش گر و نو آور اواخر سده نوزدهم میلادی و بنیان گذار سبک نئو امپرسیونیسم است. او توانست راه حلی برای مشکل عدم استحکام ساختار در نقاشی امپرسیونیست بیابد. اسلوب نقطه گذاری از دیگر ابداعات او به شمار می رود. پرده آب تنی نخستین اثر مهم او به شمار می رود. از دیگر آثار وی : بعد از ظهر یکشنبه در جزیره گراند ژات ، زنی در حال آرایش ، سیرک ، مدل ها.

2.سزان (Cezanne) : پل سزان ، نقاش فرانسوی (1906-1839) ؛ از سزان به سبب تجربه های نو و دستاوردهای ارزشمند هنری اش ، با عنوان «پدر نقاشی مدرن» یاد می شود. از جمله آثار او می توان به طبیعت بی جان با سبد میوه ، قمار بازان ، پسری با جلیقه سرخ ، آب تنی کنندگان اشاره کرد.

3.گوگن (Gauguin) : پل گوگن ، نقاش ، پیکره ساز ، چاپگر فرانسوی (1903-1848) ؛ در جوانی به نقاشی علاقمند بود و به تشویق پیسارو وقت بیشتری را به کشیدن نقاشی اختصاص داد. او در چند نمایشگاه گروهی امپرسیونیست ها شرکت کرد. او از نخستین هنرمندان اروپایی بود که به هنر شرق کهن جلب شد و سنت طبیعت گرای اروپایی را کنار گذارد و علیه واقع گرایی امپرسیونیست ها و برداشت های علمی نئو امپرسیونیست ها واکنش نشان داد. رنگ را مستقل از کارکرد توصیفی و با تاکید بر ارزش های تزئینی و عاطفی آن در سطح های تخت به کار گرفت. ارزش واقعی او در دنیای هنر پس از مرگش شناخته شد. یادواره گوگن در سالن پاییز آغازی برای معرفی دستاورد هنری او بود و دیری نگذشت که جنبش های فوویسم و اکسپرسیونیسم اصول کارش را دنبال کردند. از آثار وی : چهره هاله دار نقاش ، زنان اهل تاهیتی ، ماه و زمین ، اسب سپید ، مجسمه زن اهل کاراییب.

4.گُخ (Gogh) : وینسِنت وان گخ (ونسان ونگوگ) ، نقاش هلندی (1890-1853) ؛ در زمره هنرمندانی قرار دارد که با کشف ارزش های بیانی و نمادین رنگ و شکل ، مفهومی نو برای نقاشی خلق کرده اند. در پاریس تحت تاثیر امپرسیونیسم ، تحولی اساس در نقاشی هایش بوجود آمد. او با درک غنای رنگ امپرسیونیست ها ، از نقاشی خاکستری دست کشید. آثار و دستاورد های او بر فوو ها و اکسپرسیونیسم های آلمانی بسیار تاثیرگذار بود. از  آثار ونگوگ : طبیعت بی جان کلاه و پیپ ، تک چهره بابا تانگی ، شب پر ستاره ، چهره خود نقاش با گوش مجروح ، چشم اندازی با گاری و قطار.