جرج سوم

جرج سوم با نام کامل «جرج ویلیام فردریک» نوه پادشاه جرج دوم و فرزند ارشد فردریک (پرنس ولز) بود که در 4 ژوئن 1738 م. در لندن زاده شد و از 25 اکتبر 1760 م. تا زمان مرگش (1820 م.) پادشاه بریتانیا و ایرلند بود.

در 8 سپتامبر 1761 م. یک سال بعد از درگذشت پدرش ، در سن 23 سالگی با شاهزاده شارلوت در کاخ سنت جیمز ازدواج کرد و صاحب 9 پسر و 6 دختر شد.
دوران سلطنت وی همراه با بی ثباتی و درگیری های نظامی در بخش اعظم اروپا ، آفریقا ، آمریکا و آسیا بود. در اوایل سلطنتش انگلیس در جنگی هفت ساله ، فرانسه را شکست داد و به قدرت برتر اروپا ، آمریکای شمالی و هند تبدیل شد.

حکومت جرج سوم مصادف با انقلاب استقلال آمریکا بود. بسیاری از مستعمرات آمریکاییِ انگلیس درزمان او ، در جنگ استقلال آمریکا از بین رفت. وی که در آغاز سلطنتش بسیار محبوب بود، دراواسط دهه 1770 م. از محبوبیتش کاسته شد به خصوص مردم آمریکا در آن زمان، از او به عنوان پادشاهی ستمگر یاد می کردند.

در سال 1789 م. انقلاب فرانسه رخ داد که منجر به سرنگونی سلطنت فرانسه شد؛ در سال 1800 م.، پارلمان های انگلیس و ایرلند یک قانون اتحادیه را تصویب کردند که از تاریخ 1 ژانویه 1801 م. ایرلند و انگلیس طی قانون اتحادیه پارلمان یک کشور واحد تلقی شدند که به «پادشاهی متحد بریتانیا و ایرلند» معروف است. جرج از این فرصت استفاده کرد تا عنوان «پادشاه فرانسه» را که از زمان سلطنت ادوارد سوم حفظ شده بود ، کنار گذارد.

در زمان وی انقلاب کشاورزی انگلیس به اوج خود رسید و پیشرفت های بزرگی در زمینه هایی مانند علم و صنعت حاصل شد.

جورج سوم  به دلیل علاقه و توجه بیشتر به امور دنیوی تا سیاست و داشتن رفتاری ساده، بی آلایش توسط هجو نویسان «جرج کشاورز» لقب گرفت.
جورج سوم از عبارت رسمی « جورج سوم، به لطف خدا، پادشاه انگلیس، فرانسه و ایرلند، مدافع ایمان» استفاده می کرد. وی عناوین دیگری از جمله شاهزاده جورج، دوک ادینبورگ، اعلیحضرت شاهزاده ولز و اعلیحضرت پادشاه داشت. در آلمان وی به « دوک برونزویک و لونبورگ و شاهزاده منتخب امپراتوری روم مقدس» معروف بود تا این که کنگره وین در سال 1814 م. او را «پادشاه هانوفر» اعلام کرد.

وی از بیماری روانی دوقطبی رنج می برد که علت آن ناشناخته بود. در اوایل سلطنتش (در سال 1756 م.) اولین نشانه های بیماری روانی وی مشخص شد، این مشکل زیاد حاد نبود اما در طول زمان کم کم بیشتر شد تا این که در سال 1811 م. مجلس شورای سلطنتی پسر او را نایب السلطنه و زمامدار امور معرفی کرد. جرج در سال های آخر عمرش به شدت بیمار و دچار زوال عقل گردید و کاملا کور و ناشنوا شد و سرانجام در 29 ژانویه 1820 م. در گذشت.

جرج سوم از پادشاهان بریتانیا