کنفدراسیون آلمان

کنفدراسیون آلمان اتحادیه ای میان ایالت های آلمانی زبان بود که در سال 1815 میلادی در کنگره وین به رهبری امپراتوری اتریش در قلب اروپای مرکزی پدید آمد.

پس از نبردهای متعدد در اروپا و کشور گشایی های ناپلئون بناپارت و سقوط امپراتوری مقدس روم که آلمان جزئی از آن بود ائتلاف های متعددی علیه وی ایجاد شد که یکی پس از دیگری شکست خوردند. اما در نهایت ائتلاف ششم متشکل از روسیه، پروس، بریتانیا، سوئد، اتریش، اسپانیا و پرتقال در 14 مه 1814 م. فرانسه و سپاهش را شکست داد و «پیمان فونتن بلو / Treaty of Fontainebleau» به این کشور تحمیل شد. بر اساس این پیمان ناپلئون از قدرت خلع و به «جزیره الب / Elba Island» واقع در 50 کیلومتری غرب ایتالیا تبعید شد. پس از 10 ماه اقامت ناپلئون از جزیره فرار کرد و مجددا حکومت خود را بر پا کرد که تا شکست وی در برابر ائتلاف هفتم در «نبرد واترلو / Battle of Waterloo» ادامه یافت. 9 روز قبل از شکست ناپلئون سند نهایی کنگره وین به امضا رسید که با تاکید بر اصل مشروعیت راه را برای بازگشت خاندان های سلطنتی به شهریار نشینهای آلمانی هموار کرد و کنفدراسیون آلمان به رهبری اتریش تشکیل شد.

این کنفدراسیون متشکل از ایالت های آلمانی زبان اروپای مرکزی بوده و به عنوان حائلی میان امپراتوری اتریش و پروس قرار گرفت.

کنفدراسیون آلمان (زرد: اتریش - آبی: پروس - توسی: ایالتهای آلمان) 

استبدادهای سلطنتی اتریش و پروس که هر یک از تقویت دیگری و نفوذ بر کنفدراسیون بیم داشتند اجازه هیچ گونه فعالیت به مخالفان را نمی دادند. پس از تشکیل این کنفدراسیون توسط 38 شهریار نشین خود مختار رقابتها میان اتریش و پروس برای نفوذ بیشتر سیاسی و اقتصادی در مجلس نمایندگان آغاز شد. این استبداد سلطنتی جهت افزایش قدرت خود هرگونه مخالفت را سرکوب میکرد. طوری که ملی گرایی رشد یافته میان دانشجویانی که در جنگ علیه فرانسه از خود شجاعتهای بسیار نشان داده بودند تا سال 1830 به ثمر ننشست زیرا که پس از سوء قصد به جان شهریار «ناسو / nassau» صدر اعظم اتریش «کلمنس ونتسل فون مترنیخ / Klemens Wenzel von Metternich» طی کنفرانس «کالسباد / carlsbad» در 1819م. و وین 1820م. بهانه برای سرکوب جنبش های آزادی خواهانه و لغو قانون اساسی ایالت های جنوبی را به دست آورد.

کلمنس ونتسل فون مترنیخ

انقلاب ژوئیه فرانسه در سال 1830م. و جنبشهای آزادی خواهانه بسیاری از کشورها آلمانیها را به حرکت در آورد تا این که شهریار نشینهای آن مجبور به اعطای بسیاری از آزادیها و تغییرات قانون اساسی شدند. کنفدراسیون سست و ناکارآمد آلمان در پی انقلابهای 1848م. و رقابت بین امپراتوری اتریش و پروس از میان رفت اما در سال 1850م. دوباره تجدید حیات نمود. به سلطنت رسیدن «ویلهلم یکم / Wilhelm I» در پروس و انتخاب «اتو ادوارد لئوپولد فون بیسمارک / Otto Eduard Leopold von «Bismarck به عنوان صدراعظم نقطه عطفی در تاریخ کشور آلمان و روند وحدت ایالتهای آلمانی زبان شد.

                    ویلهلم یکم                                                                    اتو ادوارد لئوپولد فون بیسمارک        

ویلهلم یکم از خاندان «هوهن تسولرن / Hohenzollern» در 2 ژانویه 1861م. به عنوان پادشاه پروس و بعدها نخستین امپراتور آلمان شناخته شد. بنابراین از سال 1701م. اولین و تنها مراسم تاجگذاری یک ژرمن در قرن نوزدهم رقم خورد. ویلهلم یکم و بیسمارک با سه جنگ وحدت آلمان را تحقق بخشیدند. جنگ اول با دانمارک که دو ایالت «شلزویگ و هولشتاین / Schleswig-Holstein»  را به خاک خود الحاق کرده و بارها و بارها با مخالفت پروس مواجه شده بود. بیسمارک در اتحاد با اتریش به دانمارک حمله کرد و با شکست آنها و تصرف دو ایالت مذکور کنترل آنها را در دست گرفت. اما اختلاف پروس و اتریش بر سر جغرافیای تحت کنترل و نحوه اداره شلزویک-هولشتاین باعث اختلاف میان دو امپراتوری شد. این اختلاف به طور موقت با سپردن هولشتاین به اتریش و شلزویک به پروس در «کنوانسیون گاشتاین / Gastein Convention» در 1865م. حل شد.

مکان شلزویک-هولشتاین در شمال آلمان و همسایگی دانمارک

جنگ پروس با اتریش در سال 1866م. و شکست این کشور از پروس در نبرد «سادوا / Sadowa» این کشور را مجبور به پذیرش شرایط بیسمارک کرد. یکی از شروط انحلال کنفدراسیون آلمان و تشکیل سازمان جدیدی برای شهریار نشینهای آلمانی بدون حضور اتریش یعنی کنفدراسیون آلمان شمالی بود.

کنفدراسیون آلمان شمالی

اما جنگ پروس با فرانسه که باعث اتحاد آلمان و تشکیل جمهوری فرانسه شد. این جنگ بین صدراعظم بیسمارک و ناپلئون سوم روی داد. در نتیجه پیروزی قاطعانه پروس در برابر فرانسه که از حمایت بریتانیا، روسیه، اسپانیا و کشورهای دیگر برخوردار بود ناپلئون برای همیشه تبعید شد و جمهوری سوم فرانسه شکل گرفت.