فردیناند چهارم/یکم

«فردیناند / Ferdinand» با نام کامل «فردیناندو آنتونیو پسکواله جیووانی نپوموچنو سرافینو جنارو بندیتو دی بوربونه / Ferdinando Antonio Pasquale Giovanni Nepomuceno Serafino Gennaro Benedetto di Borbone» متولد 12 ژانویه 1751م. فرزند «کارلو سوم / Carlo III» پادشاه اسپانیا و دوشیزه «ماری آمالی / Maria Amalia» از ایالت «زاکسن / Saxony» آلمان بود. 

کارلو سوم پادشاه اسپانیا با عناوین کارلو هفتم و کارلو پنجم به ترتیب پادشاه سیسیل و ناپل بود. زمانی که وی به پادشاهی اسپانیا رسید، از پادشاهی سیسیل و ناپل به نفع فردیناند صرف نظر کرد زیرا قوانین اجازه داشتن 3 تاج پادشاهی همزمان را به او نمی داد. به این ترتیب فردیناند از 12 سپتامبر 1816م. پس از پیروزی در جنگ های ناپلئونی و بازگشت به قدرت تا 4 ژانویه 1825م. با عنوان فردیناند یکم پادشاه «دو سیسیل / Two Sicilies» و قبل از آن از 6 اکتبر 1759م. تا 12 سپتامبر 1816م. با عنوان فردیناند چهارم پادشاه ناپل و با عنوان فردیناند سوم پادشاه سیسیل بود. 

اگرچه در سال 1796م. صلح با فرانسه برقرار شد اما خواسته های مستقیم فرانسه که نیروهایش روم را اشغال کرده بودند باعث نگرانی فردیناند شد و با توجه به عدم حضور ناپلئون در مصر در 29 نوامبر ارتش خود را برای مقابله با ارتش فرانسه به روم فرستاد. در پی این حمله و شکست نیروهای ایتالیایی، فردیناند با عجله به ناپل بازگشت و با نزدیک شدن فرانسوی ها در 23 دسامبر 1798م. از پایتخت هرج و مرج زده خود گریخت. فرانسوی ها علیرغم مقاومت ایتالیایی ها توانستند وارد شهر شده و به کمک اشراف شهر، ناپل را اشغال کرده و جمهوری «پارتنوپای / Parthenopaean» را در ژانویه 1799م. تاسیس کنند. هنگامی که چند هفته بعد نیروهای فرانسوی به شمال ایتالیا فراخوانده شدند فردیناند به سرعت نیروهای خود را به ناپل روانه کرد که با حمایت توپخانه انگلستان، قدرتمندان کلیسا و اشراف توانستند در ماه مه 1800م. به ناپل رسیده و باعث سقوط جمهوری پارتنوپای شوند. به این ترتیب چند ماه بعد فردیناند به سلطنت بازگشت و صدها نفر از کسانی که به فرانسه در اشغال ناپل کمک کرده بودند به اعدام محکوم کرد.

هنگامی که در سال 1805م. میان فرانسه و اتریش جنگ درگرفت فردیناند در ابتدا اعلام بی طرفی نمود اما چند روز بعد با اتریش متحد شد و به نیروهای روسی و انگلیسی در حمایت از اتریش اجازه ورود به ناپل داد. اما فرانسه در 2 دسامبر پیروز شد و ناپلئون ارتش خود را به جنوب ایتالیا اعزام کرد. در 23 ژانویه 1806م. فردیناند مجددا به پالرمو گریخت و در 14 فوریه 1806م. فرانسوی ها دوباره وارد ناپل شدند. پی از این اتفاق ناپلئون برادر خود ژورف بناپارت را پادشاه سیسیل و ناپل اعلام کرد اما فردیناند تحت سلطه انگلستان همچنان بر سیسیل حکمرانی می کرد.

پس از سقوط ناپلئون یوآخیم مورا که در سال 1808م. جانشین ژورف بناپارت و پادشاه ناپل شده بود در جنگ از سلطنت برکنار شد و فردیناند به ناپل بازگشت. وی با امضای یک پیمان محرمانه خود را ملزم کرده بود که هرگز در مسیر قانون اساسی بیشتر از آنچه اتریش تصویب می کند پیش نرود. فقط تنها اندکی تغییر در نقض قوانین یوآخیم مورا بدون اصلاحات سیاسی برای اعلام اتحاد دو دولت به پادشاهی دو سیسیل در تاریخ 12 دسامبر سال 1816م.

حکمرانی فردیناند به عنوان یک پادشاه مطلق و سرکوب عقاید لیبرال توسط وی باعث گسترش مخالفت ها در جامعه شد که به مرور بخش بزرگی از ارتش را تحت تاثیر قرار داد. در سال 1820م. شورش نظامی به رهبری ژنرال «گوگیلمو پپه / Guglielmo Pepe» باعث شد تا فردیناند با الگو برداری از قانونی اساسی اسپانیا تغییراتی را در قانون ایجاد کند. از طرفی دیگر شورش هایی در سیسیل در جهت حفظ استقلال رخ داد که توسط نیروهای ناپل سرکوب شد. موفقیت های انقلاب نظامی در ناپل موجب نگرانی قدرت های بزرگ خصوصا اتریش شد. به این ترتیب نیروهای ارتش اتریش در 7 مارس 1821م. با رضایت فردیناند وارد ناپل شده تا از ناآرامی ها جلوگیری کنند. به دنیال کنترل نظامی اتریش بر ناپل و پیروزی ارتش این کشور اعضای پارلمان عزل شدند و فردیناند لیبرال ها و بقیه مخالفین را سرکوب کرد. اتریش نیز از این پیروزی در نفوذ سیاسی بر ناپل و کنترل اوضاع بیشترین استفاده را برد.

فردیناند در 4 ژانویه سال 1825م. در سن 73 سالگی درگذشت و مقام وی به فرزندش فرانسیس یکم رسید.

فردیناند چهارم