ناپل و سیسیل

پادشاهی سیسیل دولتی در جنوب ایتالیا بود که توسط راجر دوم در 1130 م. شکل گرفت. این پادشاهی پس از هجوم نورمن‌ها به جنوب ایتالیا تأسیس شد و تا 1282 میلادی نه تنها کل سیسیل را دربر می‌گرفت بلکه بر بخش بزرگی از جنوب ایتالیا و جزیره مالت تسلط داشت.

در روز دوشنبه عید پاک سال 1282 م. برابر با سال (680 قمری) مردم سیسیل علیه کارل یکم پادشاه آنجیو قیام کردند. این حادثه هنگام نماز مغرب (وسپر) در کلیسای شهر پالرمو شروع شد و سرتاسر سیسیل را فراگرفت. این قیام که در تاریخ به نام «وسپر سیسیلی» معروف می‌باشد به ‌شدت سرکوب شد و عده زیادی کشته و زخمی به‌جای گذاشت اما در نهایت سبب سقوط  دودمان آنجیو و استقلال سیسیل گشت.
پس از شورش «وسپر سیسیلی» شارل یکم از سیسیل رانده‌شد. شارل ستاد فرماندهی‌اش را به ناپل برد و از این رو دولت وی پادشاهی ناپل خوانده ‌شد. در سال 1442 میلادی آلفونسوی پنجم از دودمان آراگون ، پادشاهی ناپل را تسخیرکرد و بار دیگر این سرزمین را به همراه سیسیل به زیر یک پرچم (ولی وابسته به آراگون) درآورد، اما پس از مرگش جانشین و پسر او فردیناند یکم بار دیگر حکومتی جدا از سیسیل را در ناپل برپا داشت.

بعد از مرگ فردیناند یکم ، شارل هشتم  که منتسب به دودمان آنژو بود پادشاهی ناپل را به تصرف خود درآورد و آلفونسوی دوم را از آنجا بیرون راند. با پشتیبانی فردیناند پادشاه آراگون فردیناند دوم پسر آلفونسو توانست دوباره به تاج و تخت ناپل دست یابد.
در آغاز سده هجدهم و در پی جنگ‌های جانشینی اسپانیا پادشاهی ناپل باز هم دست به دست شد و کنترل آن به همراه سیسیل به دست کارل ششم، امپراتور مقدس روم سپرده ‌شد. در پی جنگ جانشینی لهستان پادشاهی به کارلوس سوم رسید وهنگامی که کارلوس به تاج و تخت اسپانیا دست یافت، ناپل و سیسیل را به برادر کوچکترش فردیناند چهارم سپرد.
فردیناند چهارم با انقلاب فرانسه و ناپلئون بناپارت سر سازش نداشت. در سال 1798 م.  رم را فتح کرد، ولی انقلابیان فرانسوی یک سال پس از آن وی را از آنجا بیرون راندند. سرانجام او ناچار شد به سیسیل بگریزد و فرانسویان نیز در ناپل جمهوری پارتنوپه را برپا نمودند. این جمهوری در 21 ژانویه 1799 تشکیل شد و با تشکیل دوباره پادشاهی در 3 ژوئن همان سال فروپاشید.

ناپلئون پس از پیروزی‌هایش در ایتالیا برادرش ژوزف بناپارت را بر تخت پادشاهی ناپل نشاند. دو سال بعد ژوزف به پادشاهی اسپانیا رسید و خواهرش کارولین بناپارت بر تخت پادشاهی ناپل نشست و اداره و کنترل امور کشور را به شوهرش ژواکیم مورا سپرد. دراین میان فردیناند همچنان در سیسیل بود و به یاری انگلیسی‌ها کوشید تا از جزیره دفاع ‌کند. سرانجام پس از رویداد بازگشت صدروزه ناپلئون و در نبرد تولنتینو، مورا از اتریش شکست‌ خورد و فرار کرد و فردیناند چهارم دوباره به تخت پادشاهی  دست یافت. مورا دست از تلاش برنداشت و کوشید تا دوباره به پادشاهی ناپل دست یابد اما این تلاش نتیجه ای جز دستگیری در پی نداشت و سرانجام اعدام گردید.

در سال 1816 میلادی سرانجام بین سیسیل و پادشاهی ناپل اتحادی شکل گرفت که منجر به ایجاد دولتی متحد به نام پادشاهی دو سیسیل شد. این پادشاهی قبل از اتحاد ایتالیا از نظر جمعیت و وسعت بزرگترین دولت مستقل در ایتالیا بود که شامل سیسیل و تمام شبه جزیره ایتالیا در جنوب ایالت های پاپی بوده و بیشتر مناطق ایتالیای جنوبی امروزی را شامل می شد.

پادشاهی دو سیسیل در سال های 61-1860 میلادی با نفوذ بریتانیا و پروپاگاندای گلادستون ، این پادشاهی به پادشاهی ساردنی پیوست.

ا

نقشه پادشاهی دوسیسیل