توضیحات
کتاب کاشیکاری ایران
طرح و اجرای نقش کاشیکاری ایران دوره اسلامی
یکی از مظاهر مهم فرهنگی ایران امور ذوقی بود، که پدیده های هنری را در بر می گرفت و از چکیده ی آنها به طور شایسته یی استفاده می شد.
سفالگران و هنر مندان، با ذوقی که در خود سراغ داشتند، و با الهام گرفتن دیگر هنر ها، مانند خوشنویسی، نقاشی و غیره، بر آن شدند که فن کاشی سازی را گسترش دهند و زیبایی خاصی را به آن ببخشند. فن کاشی سازی به همین طریق به پیشرفت خود ادامه داد، تا زمان مغول و کشور گشایی های آنان. تاثیر چنگیز و جانشینان او، که میان صنعتگران ایران، چین و هند ارتباط برقرار کردند و از این راه تغییرات جالبی را در معماری ایران باعث شدند، به خوبی در کاشیکاری مشهور گردید و در اماکن مختلف از آن استفاده شد. مهمترین بنایی که در این زمره می توان از آن نام برد مقبره الجایتو، سلطان محمد خدا بنده است.
در همه دوره ها ذوق هنردوستان، پشتیبان هنرمندان بوده است، و در روابط بین کشورها، که متضمن تبادل فکری و هنریست در این جهت اثر بسزا داشته است و از اینرو اگر این پشتیبانی و روابط قطع می شد هنر متوقف می گشت یا از بین می رفت، و دوباره شروع کردن آن کاری بس دشوار بود چون با نبودن نوشته یا کتابی مشکل کار دو چندان می شد. بنابراین برای حفظ هنر و پابرجا داشتن آن و نگهداری اصطلاحات و ابزار های لازم طرق به عمل آوردن فنون باید همیشه به فکر کتاب هایی بود که راهنمای دیگران باشد.