ادوارد هفتم

ادوارد هفتم با نام کامل «آلبرت ادوارد» پسر ملکه ویکتوریا و پرنس آلبرت ، پادشاه پادشاهی متحده بریتانیای کبیر، ایرلند و مستعمرات بریتانیا و امپراتور هندوستان (از 1901 تا 1910 م.) بود.
وی در نهم نوامبر 1841 م. در کاخ باکینگهام به دنیا آمد. هنگامی که آلبرت ادوارد یک ماهه شد توسط مادرش ملکه ویکتوریا به شاهزاده ویلز و ارل چستر لقب گرفت.
آلبرت ادوارد در طول دوران خدمتش (از ژوئن تا سپتامبر 1861 م.) در یکی از ارتش‌های پادشاهی در ایرلند ، با هنرپیشه ای ایرلندی رابطه ای کوتاه مدت برقرار کرد که باعث رنجش خاطر پدرش آلبرت شد. این موضوع سبب شد که آلبرت در کمبریج به دیدار پسرش رفت و آن دو زیر باران پیاده روی مفصلی کردند. آلبرت با بیماری به خانه بازگشت و سه هفته پس از آن درگذشت. ملکه ویکتوریا تا سالیان سال ادوارد را مسئول مرگ شوهرش میدانست و نمیتوانست حضور وی را در کنار خود تحمل کند. ادوارد با این که جانشین ملکه بود اما موضوع مرگ پدرش عاملی شد تا ویکتوریا او را از شرکت در امور مربوط به مسایل حکومتی کنار بگذارد طوری که تا سال ها بعد از رسیدن به سن 50 سالگی از جریان کارهای پارلمان بیخبر بود. او بیشتر وقت خود را در رویدادهای اجتماعی‌ همچون مهمانی ها، مسابقات اسب دوانی و مانند آن میگذراند. اما خیلی جالب است که بعد از رسیدن وی به سلطنت ، او به پادشاهی فوق العاده محبوب بدل شد و دوران حکومتش با آرامش و رونق اقتصادی همراه بود.

ادوارد هفتم