نیکلای اول

نیکلای پاولوویچ رومانف فرزند پائول یکم و سوفی دوروتا بود که در 6 ژوئیه سال 1796 میلادی به دنیا آمد.
با وجود این که شورشیان دسامبریست برادرش کنستانتین را وارث بر حق تزاری می دانستند، نیکلا تخت برادرش را به ارث برد. دوران سلطنتش از سال 1825 تا 1855 میلادی طول کشید و به عنوان تزار روسیه و پادشاه لهستان فعالیت داشت، او بیشتر یک محافظه کار سیاسی شناخته می شود که در دوره سلطنت او روسیه به پهنه جغرافیایی وسیعی رسید.

هر چند که نیکلا ازدواج موفق و خانواده ای بزرگ داشت اما دوره سلطنتش دوره سرکوب مخالفان، رکود اقتصادی، سیاست های اداری ضعیف و بروکراسی فاسد بود. جنگ های پی در پی مانند جنگ کریمه و جنگ با ایران و قفقاز نیز در دوره سلطنت وی رخ داد.
ریاسانوفسکی (تاریخ نگار روس - قرن بیستم) می نویسد: «نیکلا به نمایندگی از استبداد آمده بود، شخصیتی بی نهایت باشکوه، مصمم و قدرتمند داشت، اما به سختی سنگ و بی رحمی سرنوشت می مانست.»
توماس فولر (کشیش و تاریخ نگار انگلیسی، قرن 18) خاطر نشان می کند سلطنت نیکلای اول یک شکست فاجعه بار برای سیاست داخلی و خارجی روسیه بود.

نیکلای به تاریخ 2 مارس سال 1855 در سن 58 سالگی در کاخ زمستانی خود در سن پترزبورگ دچار تب و لرز شد ، معالجه پزشکی را نپذیرفت و بر اثر ذات الریه در گذشت. هر چند شایعاتی که شنیده میشد حاکی از خودکشی تزار نیکلا بود اما این شایعات هرگز اثبات نشد.
او در کلیسای جامع قدیسین پیتر و پل در سن پترزبورگ دفن شده است.

نیکلای اول