توضیحات
کتاب اندرزهای باستانی ایرانیان
اندرزهای باستانی ایرانیان
واژه "اندرز" از دو واژه باستانی "هن" و "درز" در زبان اوستایی ریشه گرفته است. "هن" همان واژه ای است که امروزه به گونه "هم" درآمده و ما آن را در واژه های از قبیل همراه و همکار به کار می بریم. واژه "درز" نیز به معنی پیوند دادن و دوختن است که در ترکیب های گوناگون مانند درزپوشاک، هنوز روایی دارد. بنابراین واژه اندرز در بنیان، گفتاری است که هنگام مرگ، گذشته گویند آن را به آینده فرزندان می پیوندد. به دیگر سخن، اندرز به همان معنایی است که امروزه به آن وصیت می گوییم.
اندیشمندان بزرگ ایران از چند هزار سال پیش به این سو، دانش و تجربه های خود را به گونه پند و اندرز می نوشته اند و برای فرزندان خود به یادگار می گذارده اند. بی دلیل نیست که نام شماری از اندرز نامه های ایرانیان با واژه "یادگار" همراه است، مانند یادگار بزرگمهر بختکان.